Onbegrip. We kennen allemaal wel cliënten van wie we niet direct begrijpen waarom zij doen zoals ze doen. Mensen die steeds met dezelfde klacht komen, luidruchtig en met een kort lontje. Of mensen die veel bellen. Cliënten van wie we ‘iets vinden’. Maar wat zou Lena eigenlijk van ons vinden? Frustratie? Machteloosheid? Onbegrip. Niet wéér die standaardreacties. Irritant natuurlijk. Voor beide partijen: de cliënt én jou, de verpleegkundige.

‘Durf jij jouw ervaringen kritisch te onderzoeken?’

Wat gebeurt hier in jezelf? Verschillende interne stemmen botsen: ‘Ze wéét toch dat zij die medicatie moet slikken?’, ‘Hoe moeilijk kan het zijn?’, ‘Ik heb het al zo druk.’ De innerlijke dialoog. Wanneer onze mores of gewoonten worden uitgedaagd, kan dat een intern conflict opleveren. Een conflict tussen wat je gevraagd wordt door de cliënt en wat je misschien zelf wilt of moet doen. De normatieve, subjectieve professional wordt getriggerd. Je wordt geconfronteerd met je oordelen, meningen en aannamen.

Wat zit daarachter? Dat is waardevol om te onderzoeken. De verschillende stemmetjes en ervaringen zijn niet allemaal gelijkwaardig. Sommige aspecten zijn belangrijker dan anderen. Welke stem is dominant? Welke stem is waarachtiger? De keuzen die jíj daarin maakt raken ook Lena. Een manier van hiermee omgaan, is aandacht geven.

Aandacht aan wat zich nu aandient in jezelf. Omgaan met onbegrip vraagt daarom ook om iets los te laten: niet vast-grijpen, maar proberen te be-grijpen. Aangezien een cliënt afhankelijk is, is de professional aan zet: durf jij jouw ervaringen kritisch te onderzoeken? Dat kan ruimte geven voor het onbekende, voor nieuwe perspectieven. Daar heeft Lena ook belang bij.

Omgaan met onbegrip begint bij jezelf.