Het lijkt zo eenvoudig. Aan de ene kant is er een tekort aan verpleegkundigen en verzorgenden. Anderzijds zijn er mensen die graag van baan wensen te veranderen en in de zorg willen werken, omdat ze naar meer betekenisvol werk verlangen, zelf patiënt zijn geweest of door corona werkloos zijn geraakt. Maar de werkelijkheid is weerbarstig.

Jonge schoolverlaters

Opleidingen in de zorg zijn vaak langdurig en vooral geschikt voor jonge schoolverlaters zonder werkervaring. Genoemde carrièreswitchers brengen juist veel levens- en werkervaring mee en missen weliswaar verpleegtechnische vaardigheden, maar hebben een dienstverlenende attitude of kunnen overzicht houden in hectische omstandigheden.

Angst

Voor hen is het geen aantrekkelijk vooruitzicht eerst een aantal maanden theorie te moeten doen en pas daarna toegang te krijgen tot de praktijk. Een praktijk waar ze een minimumsalaris ontvangen. Dit voorgeschotelde scenario komt voort uit angst voor onveilige situaties wanneer ze zo maar losgelaten worden op patiënten. Daar komt bij dat het voor belangstellenden überhaupt moeilijk is een werkplek te vinden in een zorgorganisatie, omdat men daar opziet tegen de begeleiding. Die is zo anders dan de gebruikelijke begeleiding van jonge studenten. Binnen zorgorganisaties wordt gedacht dat de begeleiding van mensen met een hogere leeftijd een grote belasting voor het team zal vormen, terwijl de werkdruk al zo hoog is.

Teleurgesteld

Het gevolg? Potentiële carrièreswitchers krijgen geen toegang tot de praktijk en houden het vaak na korte tijd weer voor gezien. Ze zijn teleurgesteld, omdat de praktijk een goed afgestemde begeleiding niet kan waarmaken en ze tegelijkertijd veel te veel verantwoordelijkheden krijgen. Dat zou toch anders moeten kunnen.