Vanuit de samenleving heeft het departement begrepen dat vooral oudere mensen het vaak toch lastig vinden om hun weg te vinden als ze zorg nodig hebben. Deze mensen begrijpen vaak niet het verschil tussen zorg, ondersteuning en welzijn. Terwijl dat toch zo mooi en logisch is verwoord in alle wetten. Denk aan de Wmo, Zvw en Wlz. En voor iedere wet heeft de overheid een apart toegangskanaal of loket geregeld.

Desondanks is het blijkbaar voor veel mensen nog onduidelijk om de juiste weg naar zorg te vinden, en daarom heeft VWS een nieuwe functie in het leven geroepen: de zorgarrangeur. Dat vonden ze een beter idee dan de wet- en regelgeving te vereenvoudigen. En ik ben een van de eersten die dat mag gaan doen.

Bijzonder aan deze functie is dat ik – ondanks wat er in de Zvw is bepaald – de toegang tot wijkverpleging kan organiseren. Dat staat letterlijk in de brief van Conny aan de Tweede Kamer. En dat terwijl ik helemaal geen wijkverpleegkundige ben! Gaat wel tegen de huidige wetgeving in, maar de minister zal het wel weten, denk ik maar.

Los daarvan is de baan helemaal top. Ik kom bij heel veel mensen over vloer. Bij veel meer dan ik had verwacht. Je zou daaruit kunnen concluderen dat de wet- en regelgeving toch minder duidelijk is dan je zou vermoeden. Ik begrijp dat wel. Want als ik heel eerlijk ben, snap ik zelf die Wmo-Zvw-Wlz-kluwen ook niet zo goed. De overheid heeft het wel heel ingewikkeld gemaakt allemaal.

Gelukkig had ik al in mijn eerste weken door dat er voldoende mensen zijn die wél heel goed weten hoe dit allemaal werkt. En het enige dat ik nu hoef te doen is de mensen voor wie ik zorgarrangeur ben, naar hen te verwijzen. In de meeste gevallen is dat een wijkverpleegkundige. Die heeft daar verstand van en pakt het dan snel op.

En zo slaan we meerdere vliegen in één klap: ik heb een leuke baan, rij wat rond, mag met iedereen bellen, drink veel koffie, ontmoet veel mensen, en uiteindelijk is het de wijkverpleegkundige die het allemaal gaat organiseren voor de cliënt. Iedereen blij. Toch?