Alle deelnemers zochten intuïtief een kopje uit waarmee ze zich ‘verbonden voelden’. Vervolgens sloegen we dit kopje zorgvuldig kapot met een grote hamer. Daarna werden we uitgenodigd om de scherven met goudlijm te herstellen. Natuurlijk wilde iedereen een mooi resultaat.

Helaas. De scherven zaten scheef, de lijm droogde te snel én het kopje viel steeds uit elkaar. Mijn eigen script zat me behoorlijk in de weg. Maar het kopje en het materiaal bepaalden, ik moest volgen. De volgorde van scherven, het mengen van de lijm, de droogtijd. Op een natuurlijke wijze openbaarde zich wat me te doen stond. Het gaf me een ontspannen focus. Een moment van verbondenheid, waarin ik mezelf even volledig kon vergeten.

Een beeld van ‘goede zorg’ kwam in me op. Zorg waarin de professional volledig is afgestemd op wat er nodig is. Durven we daarin niet het script, maar de verbinding met de ander te waarderen? Sporen van imperfectie én van herstel zijn blijvend, heel duidelijk aanwezig. En dan? Hoe te reageren op de angstige blik in de ogen van een stervende bewoner? Het diepe verdriet van onze eenzame buurman? Het gefrustreerde zoeken van een oudere cliënt?

Leonard Cohen zong: ‘There is a crack in everything, that’s how the light gets in’. De barsten in de gezondheidszorg. Onvermijdelijke scheuren in goede zorg. Er wordt steeds méér gevraagd. Alsjeblieft niet nog harder werken, nog meer activiteiten, meer zorg. Is goede zorg niet óók de scheurtjes toelaten?

Als we ons zo nu en dan mogen verliezen in wat dít moment vraagt. De schoonheid van de werkelijkheid waarderend en er even bij zijn. Een imperfect antwoord op imperfectie. Durven we deze opening, hoe klein ook, zelf te creëren? En dan nieuwsgierig zijn naar wat er binnenkomt. Dat wat bescheiden lijkt draagt immers altijd, zichtbaar of onzichtbaar, bij aan het grotere geheel. Geen ‘eind goed al goed’, maar een uniek moment van verbinding. Al is het maar voor één tel.