Van verpleegkunde nemen we aan dat het een aantrekkelijk vak is. Dat het bij mensen een en ander oproept aan bewondering en dat het op die manier ook wervend werkt als een beroep waarin jonge mensen toekomst zien.

Zeker als het gaat om plekken waarvan je aanneemt dat ze er qua aantrekkelijkheid het meest toe doen. Zoals de IC’s van ziekenhuizen. Sinds die IC’s bestaan, gaan we ervan uit dat het om woest aantrekkelijke verpleegkundige werkplekken gaat. Zo zijn er wel meer. Soms van een heel andere orde. In de ggz, in de wijk. Met andere uitdagingen.

Onder al die aantrekkelijkheid schuilt de verwachting dat jij als persoon in een betekenisvolle relatie met mensen die ziekte, pijn en afhankelijkheid ervaren, kunt bijdragen aan hun gezondheid en welbevinden. En dat jijzelf daarbij als persoon kunt groeien.

Dus niet de organisatie of het systeem waarin je werkt, maar jij. Bij vlagen heb ik het idee dat we onze studenten en jonge beroepsbeoefenaren wel voeden met die verwachting, maar dat onze systeempraktijken daar helemaal niet op aansluiten.

Dat we jonge mensen verleiden met hoge, morele idealen over ons vak en de koppeling aan persoonlijke groei, maar hen niet voldoende steunen om dat waar te maken in de complexe praktijk van alledag. Dus branden ze in korte tijd op en verlaten het vak. Met als gevolg blijvende tekorten op de IC’s, ook al stikken we van het geld om jonge mensen op te leiden.

Om ons vak woest aantrekkelijk te houden, dienen we hen van meet af aan volop ruimte te geven om persoonlijk bij te dragen aan de vorming van goede organisaties en systemen. Hoe? Dat weet ik toch niet. Dat moeten we aan hen vragen. Aan wie anders?