Nightingale opende daarmee ook de arbeidsmarkt voor vrouwen. Hoewel ze zichzelf nooit als feministe presenteerde, was dit een aanzienlijk moment in de emancipatie van de vrouw. Haar werk wordt tot op de dag van vandaag bestudeerd, bijvoorbeeld door historici als de Brits Lynn McDonald en de Nederlander Rob van der Peet.
Controverse
Toch is er door de jaren heen controverse ontstaan rond de persoon Nightingale. Sinds de jaren ’80 verschenen werken die haar positie ter discussie stelden. Was Nightingale wel echt zo belangrijk? Schrijven we niet veel te veel eer toe aan een enkel persoon? Gaat dat niet ten koste van de andere mannen en vrouwen die een bijdrage leverden aan de verpleging? Een bekend voorbeeld van zo’n persoon is Mary Seacole, een Brits-Jamaicaanse verpleegster die net als Nightingale uitstekend werk verrichtte tijdens de Krimoorlog. Maar Seacole werd grotendeels vergeten. Dit schrijven historici deels toe aan Nightingales hogere positie: witte vrouw van (zeer) goede komaf in de Britse samenleving.
‘Iedereen moet zich herkennen in ons museum’
Daarnaast is Nightingale onderwerp van hedendaagse maatschappelijke discussies. Ze deed veel goeds, maar ondersteunde ook openlijk de koloniale en racistische politiek van het 19e-eeuwse Britse rijk. Hoe gaan we daarmee om? Moeten we haar zien als een product van haar tijd? Of schrappen we haar uit onze geschiedenisboeken?
Middenweg
Historica Patricia D’Antonio stelt een mooie middenweg voor: gebruik haar faam om de levendige discussies rondom de geschiedenis van de verpleegkunde te tonen. Ja, Nightingale heeft veel betekend voor de verpleging en inderdaad vrouwen (van goede komaf) een toegang tot de arbeidsmarkt verschaft. Maar erken ook voor wie zij deze deur sloot: mensen van kleur, vrouwen uit de arbeidersklasse en mannen; en wat voor effect dit had op de verdere ontwikkeling van de verpleegkunde.
Gewaardeerd
Ook binnen het Florence Nightingale Instituut speelde deze discussie in de afgelopen periode. Was deze naam nog wel passend voor ons museum? Deed het recht aan alle andere (Nederlandse) verpleegkundigen en verzorgenden die de zorg vormden? Wij denken van niet, en daarom maken wij graag de beweging van het Florence Nightingale Instituut naar een Museum voor de Verpleegkunde. Een museum waarin nadrukkelijk alle verpleegkundigen, verzorgenden en verpleegkundig specialisten zich herkennen en gewaardeerd voelen.
Het Nederlands Museum voor de verpleegkunde zal vooral de nationale ontwikkelingen in dit vakgebied van de vier nationaal erkende Beroepen ( verzorgende IG, verpleegkundige, verpleegkundig specialist AGZ en verpleegkundig specialist GGZ ) en de vele lokale en branchespecifieke functienamen ( functie-omschrijving met lokale opgaven/taken ) actueel volgen en op historische betekenis vastleggen alsook de onbekende en bekende historie daarvan onderzoeken, toegankelijk maken en houden. Zowel voor de huidige praktiserende beroepsgenoten, de niet ( meer ) praktiserenden, de studenten/leerlingen in het betreffend beroeps- of wetenschappelijk onderwijs, de oud-collega’s en voorts alle geïnteresseerden. In Londen is in het betreffend museum veel over Florence Nightingale specifiek te vernemen. En omdat “verpleegkundige” een internationaal beroep is ( ICN en ICCN ) behoren ook linken naar de internationale geschiedenis voor Nederlandse Verpleegkundigen beschikbaar blijven, zeker in het beroepsonderwijs. Gelukkig heeft Rob van der Peet in deze al veel voorwerk gedaan. Maar zoals gesteld zijn er in landen rondom ons heen (vaak veel eerder dan in ons land) belangrijke feiten voor ook onze beroepsontwikkeling bekend! “Proud to be a nurse” .
Inzake historie van de wetenschappelijke basis vraagt ook de USA zeker onze blijvende belangstelling.
Maar een nieuwe meer neutrale naam voor het Historisch College FNI lijkt me , in onze huidige tijd, verstandig gekozen!