Wij, als zorgverleners, weten dat dit maar zeer ten dele waar is. Het moet net zoveel gaan over hersens en kennis, en over betrokkenheid en hart voor zowel de patiënt als voor de collega.

Wat kan helpen om als zorgverlener (mentaal) op de been te blijven in tijden van personele schaarste, is regelmatig contact maken met de bron van je beroepsidentiteit. Nog effectiever is het om met enige regelmaat een gesprek hierover met enkele collega’s te organiseren. En ja, dat kost tijd, maar levert veel op en versterkt de groepsband en de trots op en verbinding met het vak.

In mijn organisatie worden inmiddels op kleine schaal gesprekken hierover in de teams van verpleegkundigen aangemoedigd. Dergelijke collegiale ontmoetingen kunnen helpen om mentaal op koers te blijven en de verbinding met je bron als zorgverlener te ‘voeden’. Behalve een ontmoeting van mens-tot-mens met een naaste collega is het ook een daadwerkelijk moment van ont-moeten, even niets moeten dus.

Deze gelegenheid tot ademhalen, reflectie en contact gaat ons helpen de zorgwereld van de toekomst tegemoet te treden. De met elkaar gedeelde en verwoorde beroepsidentiteit, samen met het bewaren en koesteren van de teamcohesie, is een sterke basis om de uitdagingen in de zorgverlening van elke dag tegemoet te treden.

Daarnaast werkt het als balansmiddel voor de ervaren werkdruk en sturing op efficiëntie en doelmatige bedrijfsvoering waar we als zorgverleners veelvuldig mee geconfronteerd worden. En voor alle duidelijkheid: het ontslaat het management van een zorgorganisatie niet van de verplichting het zorgpersoneel met alle mogelijke middelen te ondersteunen om de beroepsopdracht goed te kunnen vervullen. Dat is inclusief het scheppen van ruimte voor het collegiale gesprek over de beroepsidentiteit en persoonlijke drijfveren.