Managementtaal staat bekend om de nietszeggende woorden en is een makkelijk doelwit, maar zelf kunnen we er in de zorg ook wat van.

Weleens gehoord van ‘de patiënt centraal’ of ‘cliëntgericht’? Uren spreken zorgverleners over wat nu eigenlijk de inhoud van die termen is. En van het erbij horende professionele gedrag. En zoals altijd: zoveel mensen, zoveel meningen. Als je als zorgverlener niet met je hele zijn gericht bent op degene die je mag behandelen, verplegen of verzorgen, waarom ben je dan zorgverlener?

En dan de leidinggevenden en HR-mensen die medewerkers ‘in hun kracht willen zetten’. Goed bedoeld, maar toch wel veel gebakken lucht. Zelf krijg ik er vreselijke jeuk van. Jij ook? Dat komt voort uit het idee dat we allemaal authentieke werknemers moeten zijn, aangestuurd door authentieke leidinggevenden. Ook weer zo’n term: authentiek. Wanneer ben ik dan authentiek? Kennelijk wordt verondersteld dat een leidinggevende dat weet van jou en je dus ‘in je authentieke kracht kan zetten’. Uhhh…

En dan het nieuwste modewoord: inclusiviteit. Is dat wellicht zoiets als de collega, patiënt en diens sociale systeem als vertrekpunt nemen bij je zorgverlening? Of gaat het erover dat iedereen mag meepraten, maar dat niet iedereen over elke beslissing gaat?

Dat is dan niks nieuws, want zo werkt de zorgwereld al heel lang. Maar in mijn oude ‘authentieke’ taal lijkt inclusief denken en handelen dan toch weer veel op gerichtheid op die patiënt, die tevens de ‘klant’ van de zorgorganisatie is. En voor je klanten doe je alles als onderneming, of niet? Laten we de rest van dit jaar eens proberen de holle woorden te vervangen door volle. Doe je mee?