‘Wat is jouw werk dan?’, vraag ik. ‘We moeten toch gewoon monitoren of het goed gaat, bloeddruk meten en dat soort dingen. Dat praatje is mooi, zodat je bij psychosociaal in de rapportage ook wat in kan vullen. Daarbij kreeg ik laatst van mijn werkbegeleider te horen dat ik te lang in patiëntenkamers blijf hangen.’
Ik zit in een leerbijeenkomst met mbo- en hbo-verpleegkundestudenten, op een drukke ziekenhuisafdeling in Rotterdam. We doen een oefening met het ICF-model, juist om verder te kijken dan alleen de functionele gevolgen van de aandoening.
We bespreken een casus over een ernstig zieke meneer die nauwelijks Nederlands spreekt. Hij lacht steeds vriendelijk naar de studenten, maar eigenlijk weet niemand hoe zijn leven eruitziet, of hij getrouwd is en wat hij hele dagen doet. Af en toe komt er een zoon langs, zo weten ze me te vertellen. Ik kan het vuurtje in mij nauwelijks bedwingen, maar houd me in. ‘Wat vinden jullie?’, vraag ik aan de andere studenten.
Gelukkig springen ze me bij: ‘Ik vind het juist wél onze taak om dit gesprek aan te gaan. Wij zijn er toch om te helpen, mensen te steunen en naar hen te luisteren?’ We bespreken wat zij belangrijk vinden voor goede zorg en wat hun motivatie is om verpleegkundige te worden. Hoe dit soms botst met wat ze in de praktijk zien – en op welke momenten ze juist het gevoel hebben gehad dat ze met hun persoonlijke kwaliteiten het verschil konden maken.
Een week later spreek ik dezelfde student. ‘Ik heb het gedaan hoor!’, zegt ze enthousiast. Ze is bij meneer gaan zitten en is half in het Turks, half met Google Translate een gesprek met meneer begonnen. Het heeft veel opgeleverd, vertelt ze; van informatie over zijn chronisch zieke echtgenote thuis tot foto’s van kinderen en kleinkinderen en de rest van de familie in Albanië. Ze heeft de zoon van meneer zoon ingebeld tijdens de artsenvisite en samen hebben ze gekeken wat er nodig was om het thuis goed te regelen, voor meneer én zijn echtgenote.
De student glundert. Goede zorg; het maakt haar werk leuker – en dat van mij ook…
