Hoe gaan we dat in onze theatershow van WaardenLaders omzetten naar een beeld, een gevoel een onderscheidend iets? Opeens wist ik het. Mijn gedachten dwaalden af naar de tijd dat ik als 18-jarige student verpleegkunde stage liep in het Medisch Spectrum Twente, een mooi ziekenhuis.

Ik liep stage op afdeling C5. Ik weet het nog als de dag van gisteren. Ik stapte een kamer binnen en wist precies hoe laat het was. Daar zat ze in een stoel voor het raam. Onze blikken kruisten elkaar. Ze was klein en tenger. Grijs knotje, drie gele dekens waren zorgvuldig om haar heen gevouwen. Ik zag nog net van die gezellige grijze oma-sloffen tevoorschijn komen. Die met zo’n pompoen erop. Waar verkopen ze die nog, vroeg ik me in gedachten af.

Ze keek me weemoedig en vol schaamte aan. Ik liep naar haar toe en pelde voorzichtig de zachtgele dekens van haar af. Bruine sliertjes druppelden zachtjes op de groene ziekenhuisvloer. Ik schonk haar mijn rechterarm. Ze pakte die vast. Langzaam maar zeker schuifelden we naar de dichtstbijzijnde douche. Ik keek haar aan en zei zachtjes: ‘Het blijft onder ons’. Ik gaf een dikke knipoog en ze schonk mij een voorzichtig lachje terug. Ze kneep in mijn arm. Ik douchte haar en hielp haar in een schone flanellen zachtroze japon. De sloffen waren ongedeerd.

‘Kijk’, zei ik later tegen mijn man Menno aan de keukentafel, ‘het verschil tussen jou en mij is dat ik heel snel naar haar toe rende. En jij..’ vervolgde ik. Maar ik kon mijn zin niet afmaken. ‘Ik zou heel hard wegrennen.’ ‘Precies dat!’ Kijk, dat is nou passie, erheen rennen en niet wegrennen! Want zonder passie gaat poep stinken.