De klimaatverandering is al jaren geleden voorzien, de noodzaak van een veranderende rol van de boeren hebben achtereenvolgende kabinetten toegedekt en het personeelsgebrek in de gezondheidszorg is al lang bekend. In een interview met minister Conny Helder in dit nummer van TvZ geeft zij als gewenste benadering voor de chronische zorg aan ‘zelf als het kan, thuis als het kan, digitaal als het kan’.

De vraag is waar dat ‘thuis als het kan’ wordt geregeld. Zijn dat wijkverpleegkundigen die de thuissituatie het best kennen, maar momenteel van adres naar adres racen om iedereen op tijd te kunnen helpen? Zijn dat verpleegkundigen op een zorgcentrale in het ziekenhuis, die 24/7 beschikbaar zijn om alle door de patiënt opgehaalde data te bestuderen?

Zijn dat de praktijkverpleegkundigen in een huisartsenpraktijk, die steeds meer naar zich toegeschoven krijgen omdat iedereen zich tegenwoordig bij de huisarts vervoegt voor opvoedingsproblemen, mentale problemen, fysieke problemen en welzijnsproblemen die we mogelijk eerst in onze eigen kring hadden kunnen oplossen? Daarnaast speelt de discussie ‘of alles moet wat kan’, omdat de medisch-technologische mogelijkheden zich in de toekomst steeds verder blijven ontwikkelen en we dat van harte toejuichen.

De suggestie dat leeftijd een belangrijke factor is bij deze discussie, kan de paradoxale situatie opleveren dat een 80-jarige geen nieuwe heup meer krijgt, maar vervolgens minder mobiel wordt en een beroep moet doen op de overbelaste thuiszorg.

De minister blijft optimistisch over een toenemende inzet van het sociale netwerk en rekent vervolgens op ‘de gemeenschap’. Maar daarvoor zal nog heel wat moeten veranderen. Voor de oplossing van dit vraagstuk bestaat geen eenvoudige blauwdruk. Het is juist nu belangrijk dat verpleegkundigen zich actief in dit debat mengen; zij vormen een deel van de oplossing!