Vele verpleegkundigen kampen nog met Post-Covid, met weinig zicht op een oplossing. Verpleegkundigen zijn vaak moe en uitgeput; de rek is eruit, terwijl onverminderd een beroep op hen wordt gedaan. Er moet een inhaalslag worden gemaakt die op zijn minst meerdere jaren duurt.

Uit de Covid-periode is ons als verpleegkundigen bijgebleven dat er veel meer aandacht voor zeggenschap zou moeten zijn, als reactie op de weinige zeggenschap die verpleegkundigen tijdens deze periode toebedeeld kregen én zelf hebben genomen. Een soort wake-upcall.

Mogelijk dat ook de vertaling van de magnet-principes naar de Nederlandse situatie, waartoe V&VN enkele jaren geleden een poging heeft ondernomen en die inmiddels op de achtergrond zijn geraakt, nieuw leven kan worden ingeblazen. In Amerika en ook, zo geeft Theo van Achterberg aan in een interview in dit nummer, in België, is in ieder ziekenhuis een verpleegkundig directeur een verplichting.

In Nederland is die gewoonte lang geleden afgeschaft. Dus gaan we opnieuw op bezoek in Amerika om wéderom de principes van magnet te doorgronden. Met de aanwezigheid van een verpleegkundig directeur kunnen deze mogelijk nu wel succesvol worden toegepast.

Dit is mijn laatste hoofdredactioneel voor TvZ. Na 12 jaar draag ik het stokje over aan Henk Rosendal, lector bij Hogeschool Rotterdam. TvZ is in die jaren weliswaar veranderd van vormgeving en inhoud, met meer aandacht voor onderzoeksartikelen, maar daarnaast komt een aantal thema’s steeds terug, omdat die kennelijk blijvend aandacht verdienen. En omdat verpleegkundigen over hun eigen grenzen heen moeten blijven kijken en op de hoogte moeten zijn van actuele onderwerpen in onze maatschappij.

Zo’n brede blik wens ik iedereen toe; je wordt er een betere verpleegkundige van.