Meerdere factoren spelen waarschijnlijk een rol. Ten eerste is het leren werken met nieuwe technologie nog altijd geen belangrijk onderdeel in de meeste curricula. Studenten horen er wel over, maar komen pas in de praktijk echt in aanraking met technologie. In de tweede plaats wordt de implementatiefase nogal eens onderschat.

Verpleegkundigen leren in hun opleiding ook niet nieuwe technologie te implementeren. Daarbij komt dat je moet kunnen beoordelen in hoeverre een vernieuwing kosteneffectief is. Dat vraagt zowel om voldoende en goede studies als het vermogen deze kritisch te beoordelen. En dan is er ook nog de vraag wie eigenlijk bepaalt óf en, zo ja, welke technologie wordt geadopteerd. Verpleegkundigen of bestuurders?

Aan de vraagzijde zien we dat patiënten en cliënten steeds meer openstaan voor het gebruik van technologie. Daar ligt de grootste belemmering dus niet. Ook niet bij zorgverzekeraars, die het juist stimuleren. Nee, de grootste belemmering voor optimaal gebruik van technologie ligt misschien wel bij verpleegkundigen zelf.

Wij zijn blijkbaar onvoldoende in staat om hier echt werk van te maken. En te doen wat er in BN2030 staat over de rol van verpleegkundigen bij dit onderwerp. Natuurlijk: uitzonderingen daargelaten. Wie betrokken is bij uitzonderingen, nodig ik van harte uit succesverhalen met ons te delen. Hoe heb je het aangepakt, wat waren de effecten, wat was ervoor nodig en wat kunnen wij hiervan leren?

Want het is duidelijk dat we technologie moeten omarmen, leren ermee om te gaan en het op de juiste manier gaan inzetten. Wat mij betreft draaien we het beslismoment dan ook om: niet ons afvragen of de inzet van technologie nodig is, maar waarom we het niet doen.