Hij was behalve verpleegkundige een actief wandelaar: had in Tibet tweemaal een hoge berg beklommen en stond ooit in de Rocky Mountains oog in oog met een grizzlybeer.

Gepaste afstand

Willem Janna Speets werd op 1 december 1938 als zoon van een loodgieter geboren in Den Haag. Zijn ouders hadden hem graag onderwijzer zien worden. Maar onder invloed van een tante, die prachtig vertelde over haar werk in de psychiatrie, wilde hij liever praktisch aan de slag gaan en financieel op eigen benen staan. Na afsluiting van de MULO vertrok hij in september 1956 naar de verpleegopleiding van de psychiatrische inrichting Hulp en Heil, later Schakenbosch geheten, in Leidschendam. Naar eigen zeggen leerde hij daar naast het verplegen vooral ‘procesbeheersing’: alle gebeurtenissen op gepaste afstand aankijken en zijn gevoelens beheersen.

Toegankelijk

Aansluitend volgde hij de A-opleiding in het Academisch Ziekenhuis Leiden (diploma 1963) en de Hogere Opleiding voor Verplegenden in Leusden (diploma 1966). Als directeur (1970) van de Prinses Margrietschool Rotterdam stichtte hij de Vereniging van Onderwijsinstellingen in de Verplegende en Verzorgende Beroepen (1972) en groeide uit tot een niet te passeren bestuurder.

Wim was een tijd voorzitter van de Vaste Commissie Verpleging van de Nationale Raad voor de Volksgezondheid en was van daaruit ook actief op Europees niveau. Toen de ministers van Volksgezondheid en Onderwijs in 1990 opeens het tien jaar oude Kabinetsbesluit om al het service-onderwijs naar dagscholen over te dragen als ‘financieel onhaalbaar’ kwalificeerden, kreeg hij de opdracht landelijk alle opleidingen voor verpleegkundigen en verzorgenden te bundelen binnen één nieuw stelsel. Ondanks krachtige tegenwerking slaagde hij hierin. Zijn inzet was altijd al geweest de verpleegopleiding voor zoveel mogelijk schoolverlaters en oudere jongeren toegankelijk te houden.¹

Duurzaam netwerk

Wim bezat samen met zijn in 2018 overleden echtgenote Anny veel vrienden en vriendinnen. Na familieleden kwamen zeven van hen aan het woord tijdens de afscheidsbijeenkomst op 19 december. Ik leerde dat Wim in al zijn banen en functies steeds snel doorgrond had aan wie hij het meest kon hebben; op verpleegkundig, bestuurlijk, kunstzinnig, filosofisch, literair of wandelgebied. Indachtig zijn aan Jean-Paul Sartre ontleende motto ‘Er is geen ander zijn, dan zijn in relatie’, wist hij dergelijke mensen altijd weer in een nieuw, duurzaam netwerk aan zich te binden en zelf ook aan hén inspiratie over te dragen. Wim Speets werd met warmte en respect herdacht.

Referentie

WJ Speets. Zoeken naar Balans in de verpleegkundige wereld en zijn bestuurlijke omgeving tussen 1956 en 2019. Uitgeverij Lineke Eerdmans; 2020; p. 7